تحقیق تايباد شهر مقبره ها 13 ص
دسته بندي :
دانش آموزی و دانشجویی »
دانلود تحقیق
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 19 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
2
تايباد شهر مقبره ها
مقدمه :
نام تايباد را زياد شنيده ايد. از صداوسيما به عنوان يك منطقه محروم يا محل عبور و گذشتن از مرز. تايباد مكانى كوچك و بى سروصدا در خراسان است. شهرستانى جلگه اى و كوهستانى با آب و هوايى بيابانى و نيمه بيابانى. مى گويند وجه تسميه تايباد را به مفاهيم پاكان و نيكان و مردان نيكو پشت داده اند. اما اگر گذرتان به تايباد افتاد اگر ميان جاده تابلويى سبز رنگ به شما نويد نزديك شدن به اين شهرستان را خبر داد بدون گشت و گذار از آن رد نشويد. آرامگاه مولانا زين الدين ابوبكر تايبادى در اين ديار در سكوت آرميده است.زين الدين ابوبكر يكى از صوفيان برجسته قرن هشتم هجرى است كه در سال
2
۷۹۱ ه.ق وفات يافته است. مقبره مولانا زين الدين ابوبكر، در ابتداى جاده تايباد به خواب واقع شده است. بر اطراف مرقد، معجرى كشيده شده است و دو لوح سنگى خاكسترى رنگ، يكى بر روى قبر و ديگرى در بالاى سر آن به صورت افراشته قرار داده شده اند. معجر خاكسترى در سال ۱۰۳۰ ه.ق توسط شخصى به نام «خواجه درويش» تقديم مزار شده است.در برابر اين مزار بناى مجللى وجود دارد كه در سال ۸۴۸ ه.ق توسط پير احمد خوافى _ وزير شاهرخ، پسر تيمور _ براى مسجد و نمازخانه بنا شده است. در شرق مقبره مولانا، در ميان قبرستانى بنايى قرار دارد كه به مقبره شيخ زين الدين على _ پدر شيخ زين الدين ابوبكر- منسوب است. اهميت اين بنا به كتيبه هاى زيباى سردر، كاشى كارى معرق و حواشى آن مربوط است. كتيبه منظومى به خط نستعليق روى سنگ نقر شده و در بالاى سر قبر قرار داده شده است. اين كتيبه حاكى از اين است كه معجر مشبكى از سنگ رخام در سال ۱۰۳۰ ه.ق از طرف خواجه درويش نامى براى قبر شيخ زين الدين على ساخته شده است. اين معجر هم اينك در خارج مسجد و جلو ايوان نصب شده است. اين بنا در زمره آثار تاريخى تايباد به ثبت رسيده است.
3
تايباد
تايباد در گذشته بنام باخرز شهرت داشته که از نواحي قديمي ايران بوده است . حمدالله مستوفي در نزهه القلوب نوشته : ( باخرز ولايتي است از اقليم چهارم و ولايتي بسيار دارد و معتبر است و در مجموع مواضع ، باغات انگور و ميوه فراوان باشد ) باخرز از حدود هزاره سوم پيش از ميلاد در نقاطي محدود مسکون گرديده (دو تپه ملاحسن و بزه خور) در دوران تاريخي جمعيت زيادي را به خود جلب کرده است . تپه هاي مربوط به آن دوران مانند حصار سرخ - اسکندر آباد - تپه هاي دشت پلبند - تپه شاه عباس - تپه حوض و شرشره از جمله آنان مي باشد . اما دوران طلايي شکوفايي باخرز از قرن چهارم تا هفتم هجري بوده ايت که تپه هاي تاريخي مالين - فيض آباد - ارزنه جوزقان و چند منطقه ديگر با وسعت زياد سفالها اشيا متنوع و متعدد بهترين گواه ب اين امر است از دوران صفويه به بعد بجز قلاع خشت و گلي آثار برجسته ديگري در منطقه ندار
5
يم.
فرهنگ نامه ها و کتب قديمي در مورد وجه تسميه باخرز اشاراتي نموده اند از جمله لغت نامه دهخدا مي نويسد باخرز ناحيه اي است داراي قريه هاي بزرک که بين نيشابور و هرات واقع است و اصل آن به زبان پهلوي باد هرزه مي باشد نام تايباد که شهرت و قدمت آن کمتر از باخرز مي باشد در سال 1359 به شهرستان تبديل شد و نام آن در برخي کتب قديمي و همچنين در باور عام با اسامي تاياباد ، طاياباد ، طيبات ، تائب آباد ، تاي باد ، ته باد آورده شده است ولي مستند ترين نام همان تايباد مي باشد که در گويش محلي به نيمي از شبانه روز (12 ساعت) گفته مي شود و بدين صورت تايباد يعني محلي که در آن نيمي از شبانه روز باد مي وزد .
بنا هاي تاريخي و باستاني شهرستان
شهرستان تايباد در اعصار گذشته جايگاه تمدنهاي باشكوهي بوده است، بنا بر اين نشانه هايي از آثار و ابنيه مدني و شهرنشيني در گوشه و كنار شهرستان به چشم مي خورد، لذا براي اينكه مروري بر آثار تاريخي و ابنيه باستاني شهرستان داشته باشيم آنها را به چهار دسته: آثار بجاي مانده از شهرهاي قديمي، تپه هاي باستاني و آثار معماري و آثار بجاي مانده