تحقیق پروتکل ها و DNS
دسته بندي :
دانش آموزی و دانشجویی »
دانلود تحقیق
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
دسته بندی : وورد
نوع فایل : word (..doc) ( قابل ويرايش و آماده پرينت )
تعداد صفحه : 37 صفحه
قسمتی از متن word (..doc) :
1
آموزش DNS 1
تاريخچه DNS 2
پروتكل DNS 2
پروتكل DNS و مدل مرجع OSI 2
DNS 3
Flat NetBios NameSpace 4
اينترفيس های NetBIOS و WinSock 5
اينترفيس Winsock 5
استفاده از نام يکسان دامنه برای منابع اينترنت و اينترانت 8
استفاده از اسامی متفاوت برای دامنه ها ی اينترنت و اينترانت 9
Reverse Lookup Zones 11
آشنائی با پروتكل HTTP 12
پروتكل HTTP چيست ؟ 12
توضيحات : 13
پروتكل HTTP : يك معماری سرويس گيرنده و سرويس دهنده 15
پاسخ سرويس دهنده 15
توضيحات : 16
آشنائی با پروتکل های SLIP و PPP 17
PPP نسبت به SLIP دارای مزايای متعددی است : 17
وجه اشتراک پروتکل های PPP و SLIP 18
نحوه عملکرد يک اتصال SLIP و يا PPP 18
آشنائی با پروتكل FTP ( بخش اول ) 19
پروتكل FTP چيست ؟ 19
ويژگی های پروتكل FTP 19
اموزش FTP 23
Passive Mode 25
ملاحضات امنيتی 25
Passive Mode و يا Active Mode ؟ 25
پيكربندی فايروال 26
و اما يك نكته ديگر در رابطه با پروتكل FTP ! 26
پروتکل TCP/IP 26
پروتکل های موجود در لايه Network پروتکل TCP/IP 27
پروتکل های موجود در لايه Application پروتکل TCP/IP 27
سيستم پست الکترونيکی واقعی 28
سرويس دهنده SMTP 29
سرويس دهنده POP3 31
ضمائم 32
منابع: 32
2
آموزش DNS
DNS از كلمات Domain Name System اقتباس و يك پروتكل شناخته شده در عرصه شبكه‌هاي كامپيوتري خصوصا اينترنت است . از پروتكل فوق به منظور ترجمه اسامي‌كامپيوترهاي ميزبان و Domain به آدرس‌هاي IP استفاده مي‌گردد. زماني كه شما آدرس www.srco.ir را در مرورگر خود تايپ مي‌نمائيد ، نام فوق به يك آدرس IP و بر اساس يك درخواست خاص ( query ) كه از جانب كامپيوتر شما صادر مي‌شود، ترجمه مي‌گردد .
تاريخچه DNS
DNS ، زماني كه اينترنت تا به اين اندازه گسترش پيدا نكرده بود و صرفا در حد و اندازه يك شبكه كوچك بود، استفاده مي‌گرديد. در آن زمان ، اسامي‌كامپيوترهاي ميزبان به صورت دستي در فايلي با نام HOSTS درج مي‌گرديد . فايل فوق بر روي يك سرويس دهنده مركزي قرار مي‌گرفت . هر سايت و يا كامپيوتر كه نيازمند ترجمه اسامي‌كامپيوترهاي ميزبان بود ، مي‌بايست از فايل فوق استفاده مي‌نمود. همزمان با گسترش اينترنت و افزايش تعداد كامپيوترهاي ميزبان ، حجم فايل فوق نيز افزايش و امكان استفاده از آن با مشكل مواجه گرديد ( افزايش ترافيك شبكه ). با توجه به مسائل فوق، در سال 1984 تكنولوژي DNS معرفي گرديد .
پروتكل DNS
DNS ، يك بانك اطلاعاتي توزيع شده است كه بر روي ماشين‌هاي متعددي مستقر مي‌شود ( مشابه ريشه‌هاي يك درخت كه از ريشه اصلي انشعاب مي‌شوند) . امروزه اكثر شركت‌ها و موسسات داراي يك سرويس دهنده DNS كوچك در سازمان خود مي‌باشند تا اين اطمينان ايجاد گردد كه كامپيوترها بدون بروز هيچگونه مشكلي، يكديگر را پيدا مي‌نمايند . در صورتي كه از ويندوز 2000 و اكتيو دايركتوري استفاده مي‌نمائيد، قطعا از DNS به منظور ترجمه اسامي‌كامپيوترها به آدرس‌هاي IP ، استفاده مي‌شود . شركت مايكروسافت در ابتدا نسخه اختصاصي سرويس دهنده DNS خود را با نام ( WINS ( Windows Internet Name Service طراحي و پياده سازي نمود . سرويس دهنده فوق مبتني بر تكنولوژي‌هاي قديمي‌بود و از پروتكل‌هايي استفاده مي‌گرديد كه هرگز داراي كارايي مشابه DNS نبودند. بنابراين طبيعي بود كه شركت مايكروسافت از WINS فاصله گرفته و به سمت DNS حركت كند .
از پروتكل DNS در مواردي كه كامپيوتر شما اقدام به ارسال يك درخواست مبتني بر DNS براي يك سرويس دهنده نام به منظور يافتن آدرس Domain مي‌نمايد ، استفاده مي‌شود .مثلا در صورتي كه در مرورگر خود آدرس www.srco.ir را تايپ نمائيد ، يك درخواست مبتني بر DNS از كامپيوتر شما و به مقصد يك سرويس دهنده DNS صادر مي‌شود . ماموريت درخواست ارسالي ، يافتن آدرس IP وب سايت سخاروش است.
پروتكل DNS و مدل مرجع OSI
پروتكل DNS معمولا از پروتكل UDP به منظور حمل داده استفاده مي‌نمايد . پروتكل UDP نسبت به TCP داراي overhead كمتري مي‌باشد. هر اندازه overhead يك پروتكل كمتر باشد ، سرعت آن بيشتر خواهد بود. در مواردي كه حمل داده با استفاده از پروتكل UDP با مشكل و يا بهتر بگوئيم خطاء مواجه گردد ، پروتكل DNS از پروتكل TCP به منظور حمل داده استفاده نموده تا اين اطمينان ايجاد گردد كه داده بدرستي و بدون بروز خطاء به مقصد خواهد رسيد .
فرآيند ارسال يك درخواست DNS و دريافت پاسخ آن ، متناسب با نوع سيستم عامل نصب شده بر روي يك كامپيوتر است .برخي از سيستم‌هاي عامل اجازه استفاده از پروتكل TCP براي DNS را نداده و صرفا مي‌بايست از پروتكل UDP به منظور حمل داده استفاده شود . بديهي است در چنين مواردي همواره اين احتمال وجود خواهد داشت كه با خطاهايي مواجه شده و عملا امكان ترجمه نام يك كامپيوتر و يا Domain به آدرس IP وجود نداشته باشد. پروتكل DNS از پورت 53 به منظور ارائه خدمات خود استفاده مي‌نمايد. بنابراين يك سرويس دهنده DNS به پورت 53 گوش داده و اين انتظار را خواهد داشت كه هر سرويس گيرنده‌اي كه تمايل به استفاده از سرويس فوق را دارد از پورت مشابه استفاده نمايد . در برخي موارد ممكن است مجبور شويم از پورت ديگري استفاده نمائيم . وضعيت فوق به سيستم عامل و سرويس دهنده DNS نصب شده بر روي يك كامپيوتر بستگي دارد.
3
DNS
DNS مسئوليت حل مشکل اسامی کامپيوترها ( ترجمه نام به آدرس ) در يک شبکه و مسائل مرتبط با برنامه های Winsock را بر عهده دارد. به منظور شناخت برخی از مفاهيم کليدی و اساسی DNS ، لازم است که سيستم فوق را با سيستم ديگر نامگذاری در شبکه های مايکروسافت(NetBIOS ) مقايسه نمائيم .
قبل از عرضه ويندوز 2000 تمامی شبکه های مايکروسافت از مدل NetBIOS برای نامگذاری ماشين ها و سرويس ها ی موجود بر روی شبکه استفاده می کردند. NetBIOS در سال 1983 به سفارش شرکت IBM طراحی گرديد. پروتکل فوق در ابتدا بعنوان پروتکلی در سطح لايه " حمل " ايفای وظيفه می کرد.در ادامه مجموعه دستورات NetBIOS بعنوان يک اينترفيس مربوط به لايه Session نيز مطرح تا از اين طريق امکان ارتباط با ساير پروتکل ها نيز فراهم گردد. NetBEUI مهمترين و رايج ترين نسخه پياده سازی شده در اين زمينه است . NetBIOS برای شيکه های کوچک محلی با يک سگمنت طراحی شده است . پروتکل فوق بصورت Broadcast Base است . سرويس گيرندگان NetBIOS می توانند ساير سرويس گيرندگان موجود در شبکه را از طريق ارسال پيامهای Broadcast به منظور شناخت و آگاهی از آدرس سخت افزاری کامپيوترهای مقصد پيدا نمايند. شکل زير نحوه عملکرد پروتکل فوق در يک شبکه و آگاهی از آدرس سخت افزاری يک کامپيوتر را نشان می دهد. کامپيوتر ds2000 قصد ارسال اطلاعات به کامپيوتری با نام Exeter را دارد. يک پيام Broadcast برای تمامی کامپيوترهای موجود در سگمنت ارسال خواهد شد. تمامی کامپيوترهای موجود در سگمنت مکلف به بررسی پيام می باشند. کامپيوتر Exeter پس از دريافت پيام ،آدرس MAC خود را برای کامپيوتر ds2000 ارسال می نمايد.
همانگونه که اشاره گرديد استفاده از پروتکل فوق برای برطرف مشکل اسامی ( ترجمه نام يک کامپيوتر به آدرس فيزيکی و سخت افزاری ) صرفا" برای شبکه های محلی با ابعاد کوچک توصيه شده و در شبکه های بزرگ نظير شبکه های اترنت با ماهيت Broadcast Based با مشکلات عديده ای مواجه خواهيم شد.در ادامه به برخی از اين مشکلات اشاره شده است .
بموازات افزايش تعداد کامپيوترهای موجود در شبکه ترافيک انتشار بسته های اطلاعاتی بشدت افزايش خواهد يافت .
پروتکل های مبتنی بر NetBIOS ( نظير NetBEUI) دارای مکانيزمهای لازم برای روتينگ نبوده و دستورالعمل های مربوط به روتينگ در مشخصه فريم بسته های اطلاعاتی NetBIOS تعريف نشده است .
در صورتی که امکانی فراهم گردد که قابليت روتينگ به پيامهای NetBIOS داده شود ( نظير Overlay نمودن NetBIOS بر روی پروتکل ديگر با قابليت روتينگ ، روترها بصورت پيش فرض بسته های NetBIOS را منتشر نخواهند کرد. ماهيت BroadCast بودن پروتکل NetBIOS يکی از دو فاکتور مهم در رابطه با محدوديت های پروتکل فوق خصوصا" در شبکه های بزرگ است . فاکتور دوم ، ساختار در نظر گرفته شده برای نحوه نامگذاری است . ساختار نامگذاری در پروتکل فوق بصورت مسطح (Flat) است .
5
Flat NetBios NameSpace
به منظور شناخت و درک ملموس مشکل نامگذاری مسطح در NetBIOS لازم است که در ابتدا مثال هائی در اين زمينه ذکر گردد. فرض کنيد هر شخص در دنيا دارای يک نام بوده و صرفا" از طريق همان نام شناخته گردد. در چنين وضعيتی اداره راهنمائی و رانندگی اقدام به صدور گواهينمامه رانندگی می نمايد. هر راننده دارای يک شماره سريال خواهد شد. در صورتی که از اداره فوق سوالاتی نظير سوالات ذيل مطرح گردد قطعا" پاسخگوئی به آنها بسادگی ميسر نخواهد شد.
چند نفر با نام احمد دارای گواهينامه هستند؟
چند نفر با نام رضا دارای گواهينامه هستند؟
در چنين حالی اگر افسر اداره راهنمائی و رانندگی راننده ای را بخاطر تخلف متوقف نموده و از مرکز و بر اساس نام وی استعلام نمايد که آيا " راننده ای با نام احمد قبلا" نيز مرتکب تخلف شده است يا خير ؟" در صورتی که از طرف مرکز به وی پاسخ مثبت داده شود افسر مربوطه هيچگونه اطمينانی نخواهد داشت که راننده در مقابل آن همان احمد متخلف است که قبلا" نيز تخلف داشته است .
يکی از روش های حل مشکل فوق، ايجاد سيستمی است که مسئوليت آن ارائه نام بصورت انحصاری و غيرتکراری برای تمامی افراد در سطح دنيا باشد. در چنين وضعيتی افسر اداره راهنمائی و رانندگی در برخورد با افراد متخلف دچار مشکل نشده و همواره اين اطمينان وجود خواهد داشت که اسامی بصورت منحصر بفرد استفاده شده است . در چنين سيستمی چه افراد و يا سازمانهائی مسئله عدم تکرار اسامی را کنترل و اين اطمينان را بوجود خواهند آورند که اسامی بصورت تکراری در سطح دنيا وجود نخواهد داشت؟. بهرحال ساختار سيستم نامگذاری می بايست بگونه ای باشد که اين اطمينان را بوجود آورد که نام انتخاب شده قبلا" در اختيار ديگری قرار داده نشده است . در عمل پياده سازی اينچنين سيستم هائی غير ممکن است.مثال فوق محدوديت نامگذاری بصورت مسطح را نشان می دهد.
سيستم نامگذاری بر اساس NetBIOS بصورت مسطح بوده و اين بدان معنی است که هر کامپيوتر بر روی شبکه می بايست دارای يک نام متمايز از ديگران باشد. در صورتی که دو کامپيوتر موجود بر روی شبکه های مبتنی بر NetBIOS دارای اسامی يکسانی باشند پيامهای ارسالی از يک کامپيوتر به کامپيوتر ديگر که دارای چندين نمونه ( نام تکراری ) در شبکه است، می تواند باعث بروز مشکلات در شبکه و عدم رسيدن پيام ارسال شده به مقصد درست خود باشد.
اينترفيس های NetBIOS و WinSock
DNS مسائل فوق را بسادگی برطرف نموده است . سيستم فوق از يک مدل سلسله مراتبی برای نامگذاری استفاده کرده است . قبل از پرداختن به نحوه عملکرد و جزئيات سيستم DNS لازم است در ابتدا با نحوه دستيابی برنامه ها به پروتکل های شبکه و خصوصا" نحوه ارتباط آنها با پروتکل TCP/IP آشنا شويم .
برنامه های با قابليت اجراء بر روی شبکه هائی با سيستم های عامل مايکروسافت، با استفاده از دو روش متفاوت با پروتکل TCP/IP مرتبط می گردنند.
اينترفيس سوکت های ويندوز (WinSock)
اينترفيس NetBIOS
اينترفيس های فوق يکی از مسائل اساسی در نامگذاری و ترجمه اسامی در شبکه های مبتنی بر TCP/IP را به چالش می کشانند.برنامه های نوشته شده که از اينترفيس NetBIOS استفاده می نمايند از نام کامپيوتر مقصد بعنوان " نقطه آخر" برای ارتباطات استفاده می نمايند در چنين مواردی برنامه های NetBIOS صرفا" مراقبت های لازم را در خصوص نام کامپيوتر مقصد به منظور ايجاد يک session انجام خواهند داد. در حاليکه پروتکل های TCP/IP )IP,TCP) هيچگونه آگاهی از اسامی کامپيوترهای NetBIOS نداشته و در تمامی موارد مراقبت های لازم را انجام نخواهند داد.
به منظور حل مشکل فوق( برنامه هائی که از NetBIOS بکمک اينترفيس NetBIOS با پروتکل TCP/IP مرتبط خواهند شد) از اينترفيس netBT و يا NetBIOS over TCP/IP استفاده می نمايند. زمانيکه درخواستی برای دستيابی به يک منبع در شبکه از طريق يک برنامه با اينترفيس NetBIOS ارائه می گردد و به لايه Application می رسد از طريق اينترفيس NetBT با آن مرتبط خواهد شد.در اين مرحله نام NetBIOS ترجمه و به يک IP تبديل خواهد شد. زمانيکه نام NetBIOS کامپيوتر به يک آدرس فيزيکی ترجمه می گردد درخواست مربوطه می تواند لايه های زيرين پروتکل